Hayatta aslında işte tam olarak böyle,
En çok kıran sizi en çok sevendir.
İnsan sevdiğine kırılır diye bir söz var!
Aslında ne kadar kırıldığının bir önemi yok,
Önemli olan kırgınlığından kalan yaralar.
Kabuk bağlasada acıtan yaralarımız var.
Küle dönmüş olsada için için yanan ateşimiz var.
Ama bir de şu var!
Hatalı olmadığımızı bildiğimiz halde,
Hatalı gibi davranışlar sergileyip;
Karşımızdaki kırılmasın diye sustuğumuz anlar var.
Aslında hatayı burada yapıyoruz.
Bir kere kabul ettimmi hep kabul etmeni bekliyorlar.
Kendilerini hep haklı görüyorlar.
Aslında bu hatayı yaparken karşımızdakinide biz bu hale getiriyoruz.
Belkide oda farkında olmadan herşeyde haklı olduğunu düşünüyor.
Ve birgün artık haklı olduğumuzu biliyoruz ve kabul etmiyoruz.
İşte o zaman ip kopuyor ve pişman oluyoruz daha önce ki haklılıklarımızı savunmadığımıza,
Evet biz getirdik karşımızdakini o hale sadece onun hatası değil;
Biz izin verdik hep haklı olmasına hatalarını görmemesine.
Denklem bozuldu, zaman esnedi, sevgi yıprandı, aşk yıprandı.
Bunların hepsinin tek suçlusu yok sadece karşı taraf suçlu değil.
Hiç bişey tek taraflı değidir.
Hatanı kabul edeceksin,
Hatasını kabul edecek,
İşte o zaman bu yanlışlıklar düzelecek..
