Yeşeren umutlarımız oldu yine bir zaman, ama umut olarak kaldı .
Hayatımın anlamını buldum dedim ,
Meğerse yanılmışım!
Bulduğum sadece hüsranmış
Evladımız olacaktı hayaller kurduk
Ama boşa hayallermiş
Senden olmayacaksa
istemem bir evlat dedim
İstemem başkasından olacak bir meyveyi
Gözlerine baktığımda kendimi göremediğim
Bir kadının meyvesini istemem
Ne gariptir hayat
Beni yalnız kalayım diye getirmiş
Anam dünyaya
Allah yalnızlık için bir misyon yüklemiş
Ölümün üstüne defalarca atlamışım
Ama ölememişim almamış canımı
Yalnızlığı dibine kadar yaşayayım diye
Ben korkmam yalnızlığımdan
Benim korkum kangren olmuş kalbimden
Ne zaman duracak bilmiyorum
Bildiğim bişey var durduğunda
Yangınım sönecek
Lakin bedenim hep sıcak kalacak
Taki gelip sen ellerini
bir kez daha ısıtana kadar..
Dediğim gibi aşk mı zor ölmek mi?
Artık biliyorum
Aşk bir canlının tadabileceği en acı duygudur
Aşk insanı nefes alırken ölü yapar
Ölüm bir canlının tüm acılarından kurtulmasıdır.
Bir ortak noktası vardır ikisininde
Vedalaşmaz insan ne
Aşk ile bağlandığına Aşk dediğiyle,
Veya ölürken ölüm anını bilmediğinden
Sevdikleri ile ….
Ben hep tek tabanca yaşamayı seçtim hayatı, ben hiç bir zaman nesnelere bağlı kalmayı seçmedim.
